Carrosserievorm: Coupé
Transmissie: 5 versnellingen, Handgeschakeld
Interieurkleur: Zwart
Motorrijtuigenbelasting: geen

Het is 1990 als de wereld kennismaakt met het nieuwe model uit Sant'Agata, als opvolger voor de dan al zestien jaar oude Countach. In 1987 begint de ontwikkeling van het model op gang te komen, als Chrysler het bedrijf voor een slordige 25 miljoen dollar overneemt. Marcello Gandini heeft dan al een tijdje een idee klaar, Project 132 genaamd, maar Chrysler vind het op dat moment al te gedateerd en te scherp gelijnd en schuift Gandini naar de achtergrond. Chryslers eigen Tom Gale van het Chrysler Styling Centre mag het project nieuw leven inblazen om een vloeiender en ingetogener variant van Gandini's project te bedenken.

In 1990 is de Diablo klaar om tijdens de tweede Lamborghini Day bij Hotel de Paris in Monte Carlo aan het publiek te worden getoond.
De klapkoplampen, de omhoog scharnierende deuren en de extreem dikke achterpartij laten bij iedere aanwezige de onderkaak een flink stuk zakken, gevolgd door applaus.

Onder de lange achterklep een 5,7 liter V12 met twee bovenliggende nokkenassen, vier kleppen per cilinder en een simpele computergestuurde multipoint benzine-inspuiting. Het vermogen? Een in die tijd ongelofelijke 492 pk plus 580 Nm koppel. Daarmee raast de 1.576 kilo wegende Lambo in 4,5 seconden naar de honderd. Het is de eerste auto van het merk die de magische grens van 200 mijl per uur passeert. Pas bij 202 miles per hour, oftewel 325 km/u is de pap op. Eeuwig door de optielijst struinen is niet nodig. Standaard zijn volledig verstelbare stoelen en stuur, elektrische ramen, een Alpine radio (wie heeft dat nou nodig in een Diablo?!) en vanaf 1993 stuurbekrachtiging. Juist, de eerste drie jaar komt het op gespierde armen aan. U begrijpt: zo'n vroege variant zonder hulpmiddelen is 'the one to have'.

Dat is dus precies de variant die we hier aanbieden, geleverd op 24 oktober 1991 in Toulouse, Frankrijk en kreeg onlangs een Nederlands kenteken. Ondanks zijn hoogte van slechts 1,10 meter kun je de supercar niet over het hoofd zien: kanariegele lak, een enorme achtervleugel en een interieur dat is uitgevoerd in zwart leder: een absolute aandachtstrekker, deze Diablo.

De carrosserie is prachtig, de lak in zeer goede conditie. De Lamborghini staat er in één woord geweldig bij, met uiteraard de originele meerdelige wielen. Wat een indrukwekkende auto is het. In een tijd gebouwd dat consessies voor voetgangers, het volgen van een 'gemiddelde smaak van de doelgroep' nog niet werd gezien als leidend. Nee, een extreem vormgegeven auto zoals hij in de ogen van Lamborghini moest zijn.

Ook het interieur is compleet compromisloos. De brede middentunnel, de grote koepel achter het stuur dat plaats biedt aan alle belangrijke instrumenten. Het feit dat het om een vroege Diablo gaat betekent dat de meters nog lekker rampzalig slecht zijn af te lezen en voor een aardig deel